giovedì, gennaio 24, 2008

Gioia, felicità e splink splink

La nuech que cala,
un chan que plora,
mi que te penso.
Siu da solet.
pas de montanha, pas de solelh,
tu entè sies?
Te trobarei…
Mi sença ela sio coma un paure chan sença pan
Mi sença ela sio coma un arbol vert sença fuelhas
Mi sença ela sio coma en bonomas sença botelha
Mi sença ela me sento viure enca’, ma sio ja
mòrt…
E m’as laissat
un jorn que fiocava.
Ma tu que vòs
da un paure choc?
Eiro fai vent
lo còr que piòu,
laiseme pus…
ma que tai fach?
Chaminarei vers lo solehl
te trobarei ent’aquel prat de flors.
Sies tu que vei, lo còr te bramà,
laiseme pus
sies tu que amo!

6 commenti:

Anonimo ha detto...

ti adoro, lo sai vero?

Anonimo ha detto...

...Sarebbe bello sapere il nome della persona alla quale è dedicata la poesia... o sono troppo curioso?

Anonimo ha detto...

Toh, ti sei rimesso ad aggiornare?

Unknown ha detto...

Dai veh,
malgrado la Regola numero 2, ogni tanto scrivici qualcosa, se no che ci veniamo a fare qui?

un abbraccio

Visco

Unknown ha detto...

Allora, carrista delle mie ghette! Ti decidi a condividere, postando qualche cosa, qualcosa della tua triste esistenza con noi? Guarda che ti "scancello" dal mio blogroll ....

Visco

Anonimo ha detto...

ti aborro, lo sai vero?